بررسی ابعاد همدلی با موقعیت های خنثی در نوجوانان مهاجر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

نوجوانان مهاجر به علت ماهیت فرایند مهاجرت و تغییراتی که در دوره نوجوانی رخ می دهد، از میزان بالای ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه رنج می برند. با توجه به نقش همدلی در ابتلا، ماندگاری و درمان این اختلال، کاهش میزان همدلی و عدم تغییر در واکنش نسبت به محرک های خنثی در این افراد، ضرورت بررسی همدلی با موقعیت های خنثی در این افراد را نشان می دهد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی ابعاد همدلی با موقعیت های خنثی در نوجوانان مهاجر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بود.
در این مطالعه ی پس رویدادی، 15 نفر برای هر گروه مورد مطالعه (گروه مبتلا به اختلال استرس پس سانحه، بدون علائم اختلال و کنترل) به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها با استفاده از مصاحبه ی بالینی (SCID-1)، مقیاس تجدیدنظر شده ی رویداد (IES-R)، پرسشنامه های اضطراب بک (BAI) و افسردگی کواکس (CDI) و تکلیف چندوجهی همدلی (MET) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی و به وسیله نرم افزار SPSS 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که بین ابعاد همدلی با موقعیت های خنثی در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه با دیگر گروه ها تفاوت معناداری وجود ندارد (574/0=P، 799/0F= ). تفاوت نمرات اضطراب (001/0P=) و افسردگی (001/0P=) گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه نسبت به گروه کنترل معنادار بود. تفاوت نمرات اضطراب گروه بدون اختلال با گروه کنترل نیز معنادار گردید (017/0P=).
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نقص گزارش شده توسط محققان در میزان پایین همدلی افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، شامل موقعیت های خنثی نمی باشد و این افراد در هنگام همدلی با افراد بدون بار هیجانی نقصی نشان نمی دهند و از بازشناسی، برپایی و سرایت هیجانی مناسبی در این موقعیت ها برخوردارند.