تاثیر دوکوزاهگزانوئیک اسید بر یادگیری و حافظه فضایی در مدل بیماری آلزایمر موش های صحرایی نر بالغ

دوکوزاهگزانوئیک اسید (DHA) فراوان ترین اسید چرب غیر اشباع در مغز است و یکی از اجزای ساختاری غشای سلول های عصبی است. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تاثیر DHA بر اختلال یادگیری و حافظه ی فضایی در مدل بیماری آلزایمر با تخریب الکتریکی هسته ی قاعده ای مگنوسلولاریس (NBM) انجام شد.
در این مطالعه 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (Wistar) به هشت گروه تقسیم شدند: کنترل، تخریب (تخریب الکتریکی دو طرفه ی NBM)، شاهد تخریب (ورود الکترود به NBM بدون القای جریان الکتریکی)، تخریب DHA (5، 5/2، 1، 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم) و حلال (تخریب+روغن کنجد 2/0 میلی لیتر). یک هفته بعد، موش های صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. بیست و پنج روز بعد از آموزش، آزمون فراخوانی حافظه برای ارزیابی حافظه ی بلند مدت انجام گرفت.
تخریب دوطرفه ی NBM منجر به کاهش یادگیری فضایی در مقایسه با گروه های کنترل و شاهد تخریب گردید (001/0P<). در گروه حلال در مقایسه با گروه تخریب هیچ تغییری در یادگیری فضایی مشاهده نگردید. همچنین درمان با DHA در گروه های تخریب DHA 1میلی گرم بر کیلوگرم، (05/0P<)، تخریب DHA(01/0P<) 5/2 میلی گرم بر کیلوگرم، تخریب DHA 5 میلی گرم بر کیلوگرم (01/0P<)، موجب افزایش معنی دار در یادگیری فضایی گردید. علاوه بر این بین نتایج روز پنجم آموزش و آزمون فراخوانی حافظه ی روز سی ام تفاوت معنی داری مشاهده نشد.
دوکوزاهگزانوئیک اسید بصورت وابسته به مقدار موجب بهبود نقص یادگیری فضایی در مدل بیماری آلزایمر با تخریب الکتریکی NBM می گردد.