ارزش بالینی فلوروکوئینون ها در درمان سل ریوی و سویه های مقاومMDR-TB

مقدمه بیماری سل یکی از معضلات مهم بهداشتی و یکی از کشنده ترین بیماری های عفونی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه می باشد که به واسطه باسیل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایجاد شده که برای درمان آن از آنتی بیوتیک های ایزونیازید، ریفامپین، پیرازینامید و اتامبوتول استفاده می شود، با توجه به کاهش فعالیت این آنتی بیوتیک ها و بروز مقاومت نسبت به آنها و افزایش سویه های MDR در سراسر جهان، نیاز به بررسی آنتی بیوتیک های خط دوم درمان سل مانند فلوروکوئینون ها و درمان های جایگزین احساس می شود. فلوروکوئینون ها به دلیل خواص فارماکوکنتیک و فارماکودینامیک بالاتر، فعالیت گسترده و قوی بر علیه مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و عوارض جانبی و سمیت کمتر مورد توجه هستند و در حال حاضر جهت درمان سل حساس به دارو مورد تایید سازمان بهداشت جهانی می باشند و استفاده از آن ها باعث کوتاه شدن طول درمان و بهبود نتایج می شود.
روش کار در مطالعه حاضر با مرور 170 مقاله به بررسی اثرات فلوروکوئینون ها در درمان سل ریوی و MDR-TB پرداخته شد.
نتایج فلوروکوئینون ها تازه ترین کلاس و قوی ترین داروی مورد استفاده در خط دوم درمان بیماری سل می باشند، که علاوه بر موثر بودن در درمان MDR-TB، جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های خط اول در رژیم استاندارد محسوب می شوند. این گروه آنتی بیوتیکی شامل سیپروفلوکساسین، افلوکساسین، گاتی فلوکساسین، لوفلوکساسین، موکسی فلوکساسین و... می باشد، که از میان آنها موکسی فلوکساسین و لوفلوکساسین بیشترین فعالیت را داشته وفعالیت بالاتری نسبت به افلوکساسین دارند اما افلوکساسین ایمنی بالاتری دارد همچنین اسپارافلوکساسین نسبت به افلوکساسین و سیپروفلوکساسین فعالتر است و مقاومت آن نسبت به آنها کمتر می باشد.
نتیجه گیری فلوروکوئینون ها، به عنوان آنتی بیوتیکی مناسب در درمان MDR-TB و همچنین جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های خط اول در رژیم استاندارد محسوب می شوند.