تجربه ی نفی در آثار مربوط به چرخه ی هندی مارگریت دوراس

مارگریت دوراس معتقد است که زبان انتزاعی و ساختگی ما برای گفتن از ناگفتنی ها مناسب نیست. پس برای نوشتن از ناگفتنی ها (ناگفتنی عشق، ناگفتنی مرگ و ناگفتنی جنگ) باید زبان تازه ای آفرید. زبانی سرشار از سکوت، که از نفی زبان به وجود می آید. در واقع اصلی ترین ویژگی نوشتار دوراس همین سکوت است: لکنت ها و مکث ها و تعلیق هایی که در آثار او (بویژه آثار ادبی و سینمایی «دوره ی هندی») خود را به رخ میکشند . شخصیتهای داستان های دوراس هرگاه میخواهند از مسایل مهم و حیاتی زندگیشان بگویند ، دم فرو میبندند تا در دام زبان انتزاعی و کلیشه ای گرفتار نشوند. می توان گفت که در نوشتار دوراس، همین سکوت و هیچ میان کلمه ها و تصاویر، خود به شکلی استثنایی از بیان تبدیل می شود . مارگریت دوراس جایی گفته است که نفی متن، همان پیش بردن متن است. برای او متن نوشته شده هرگز کامل نیست و همیشه جای چیزی در آن خالی ست و این خلا، تنها با باز نویسی متن و مشارکت فعال خواننده در کشف داستان، می تواند به سمت کامل شدن برود. بنابراین متن در حالتی بین آنچه نوشته شده وآنچه قرار است (باز)نوشته شود، قرار دارد. در واقع نوشتار دوراس بر پایه ی نفی و نگفتن بنا شده است. دوراس نم یگوید تا بگوید، نفی می کند تا بسازد، خراب می کند تا از نو بنا کند. ما در این مقاله بر آنیم تا به واکاوی راهبرد و اهمیت نفی در آثار دوراس بپردازیم و نشان دهیم چگونه نوشتار دوراس با پر شدن از سکوت و هیچ، به زبان ناگفتنی ها نزدیک تر می شود.