سیر تحول ساختارهای ربطی با حروف«اگر، مگرکه و اگرنه» تا قرن هفتم به منظور تشخیص سبک متون منثور در قرون مختلف

گام نخست در فهم و بررسی میراث ادب فارسی، شناخت ویژگی های زبانی متون است. حروف در ساختمان جمله به عنوان بزرگترین واحد زبانی ، گاه نقش پیوند و وابسته سازی دارند؛ خصوصا در جمله های مرکب،کارکرد ویژه ای دارند. این مقاله با بررسی حروف ربط « اگر، اگرنه و مگر که» نشان داده است که حروف ربط« اگر» و «و اگر نه» سه نوع ساخت داشته اند که زمان فعل در هر کدام متفاوت بوده است. همچنین پیوندهای ربطی مانند « اگر...تا»، « اگر...باری»، « اگر...اگر نه»، « مگر...اگر نه» و... در متون منتخب نثر تا قرن هفتم هجری، وجود داشته اند که هر یک کارکرد خاصی داشتند و معنای متفاوتی را میرساندند . بعضی از آنها در طول زمان باقی مانده و بعضی جایگزین گروه دیگر با معنایی نزدیک به آن شده و گروهی هم از میان رفته اند. میتوان از این دست پژوهشها در تعیین تقریبی زمان آثار و غنی تر کردن زبان فارسی معاصر بهره برد.