بررسی همبستگی خودکارآمدی با سلامت روان پرستاران

پرستاران به علت سروکار داشتن با اقشار جامعه و بیماران، نیاز به سلامت روان کامل برای ادامه حرفه پرستاری دارند. از طرفی سلامت روان با افزایش خودکارآمدی نیز می تواند بهبود یابد. هدف از مطالعه حاضر تعیین همبستگی خودکارآمدی با سلامت روان پرستاران و سرپرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر بندرعباس می باشد.
تحقیق حاضر مطالعه ای توصیفی - همبستگی است. 115 نفر از پرستاران و سرپرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر بندرعباس در سال 1390 به روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه روا و پایا شده سه قسمتی متشکل از اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه سلامت عمومی (GHQ، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی بود. داده ها با استفاده از spss نسخه 18 و با آزمون های آماری توصیفی (میانگین-انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون) در سطح معنی دار p<0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
میانگین سنی پرستاران 88/29 (09/6 =SD) و سرپرستاران 51/41 (64/5=SD) بود. 84 نفر پرستار و 31 نفر سرپرستار بودند. بین خودکارآمدی با سلامت روان در پرستاران (455/0-=R و 001/0> P) و سرپرستاران (642/0-=R و 001/0> P) ارتباط معنی دار از نوع همبستگی منفی وجود داشت. کارکرد اجتماعی در بین پرستاران و اضطراب، بی خوابی در بین سرپرستاران پیشگویی کننده قوی خودکارآمدی و سلامت روان بود.
توجه به باورها و تصورات افراد از توانایی های خود برای بهبود بهداشت روانی، برگزاری کارگاه ها و کلاس های آموزشی مقابله با استرس شغلی، کاهش تعارضات شغلی، محیط سازگار و مساعد می تواند در ارتقاء هر چه بیشتر سلامت روان پرستاران و سرپرستاران مثمر ثمر واقع گردد.