ارتباط بین بیان microRNA129-2 با سرطان دهانه رحم در بیماران آلوده به HPV

سرطان دهانه رحم چهارمین سرطان شایع می باشد که اولین عامل مرگ و میر در بین زنان دنیا و رتبه هفتم از کل سرطان ها را به خود اختصاص داده است. یکی از عوامل خطر در ایجاد سرطان دهانه رحم، آلودگی به ویروس پاپیلومای انسانی می باشد. از طرفی microRNAs به عنوان یک مارکرهای جدید برای تشخیص سرطان دهانه رحم پیشنهاد شده اند. از این میان، microRNA129-2 یک متوقف کننده تکثیر سلولی و مهار کننده تهاجم سلولی به شمار می رود. هدف از این مطالعه، بررسی میزان بیان microRNA129-2 در زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم آلوده به پاپیلوما ویروس و مقایسه آن با بیماران فاقد آلودگی با عفونت پاپیلوما ویروس و افراد سالم بود.
در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 20 نمونه بافت پارافینه از زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم آلوده به ویروس پاپیلوما، 20 نمونه بافت پارافینه از زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم بدون عفونت ویروس پاپیلوما و 20 نمونه پاپ اسمیر نرمال از بیمارستان میرزاکوچک خان جنگلی در شهر تهران در سال 1394 جمع آوری شد. پس از پارافین زدایی، استخراج RNA صورت گرفت و بیان miR129-2 با روش Real Time PCR در بین گروه ها بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار Grafpad prism6 تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که کاهش معنی داری بین بیان microRNA129-2 در بیماران آلوده نسبت به گروه کنترل مشاهده شد(0004/0=p). هم چنین میزان بیان miR129-2 در بافت های سرطانی آلوده به عفونت پاپیلوما ویروس نسبت به بافت های سرطانی فاقد آلودگی کاهش نشان داد(0001/0=p). اگرچه این کاهش بیان بین بیماران بدون آلودگی با پاپیلوما ویروس و گروه کنترل مشاهده گردید، ولی از لحاظ آماری معنی دار نبوده است(083/0=p). ارتباط معنی داری بین کاهش بیان miR129-2 با سن بیماران(903/0=p) و درجه بیماری مشاهده نشد(392/0=p).
با توجه به کاهش میزان بیان miR129-2 در نمونه های سرطانی، بررسی میزان بیان miR129-2 می تواند به عنوان یک عامل تشخیصی ارزشمند اولیه مطرح گردد و در تعیین پیش آگهی سرطان دهانه رحم نقش مهمی ایفاء کند.