نقش باورداشت مهدویت در نفی پوچی و تغییر نگرش به زندگی

مسئله بی معنایی زندگی و پوچ انگاری آن در سده اخیر در جوامع انسانی و به خصوص در مغرب زمین از سوی متفکرانی مطرح شده و درصدد تبیین فلسفی و ارائه استدلال برای هیچ انگاری و نفی امید به زندگی و آینده روشن برای بشریت برآمده اند. قائلان به پوچی مسائلی چون رنج و مصیبت در زندگی، مرگ و آینده مبهم بعد از مرگ را به عنوان چالش های جدی بر معناداری زندگی می دانند و نهایتا با توجه به این که نمی توانند، ترسیمی از آینده حیات بشر داشته باشند، زندگی این جهانی را یا با خوشی زودگذر می پذیرند و برای موجه بودن آن نظریه پردازی می کنند؛ یا این که راهکار خودکشی را برای رهایی از رنج ها و مصیبت های پیش روی انسان ها طرح می نمایند. قائلان به معنادار بودن زندگی در مقابل رویکرد هیچ انگاری، استدلال های متعددی را ارائه می کنند. اما همه این دیدگاه ها از رویکرد یکسانی طرف داری نمی کنند. یکی از این رویکردها که ادیان الهی از آن دفاع می نمایند، نظریه فراطبیعت گرایی است. اندیشه مهدویت ضمن پذیرش فراطبیعت گرایی در حوزه معناداری زندگی، ارتباط انسان با وحی، غیب و ملکوت هستی را از مسیر امامت امکان پذیر می داند. در دوران غیبت امام معصوم از این اعتقاد با عنوان باورداشت مهدویت یا اندیشه انتظار یاد می شود.
پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر باور و کارکرد مهدویت در تغییر نگرش به جهان و زندگی، به تحلیل انتقادی قائلان به پوچی و هیچ انگاری می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که اگرچه دیدگاه های مختلف در حوزه معنای زندگی توانسته اند، در نفی پوچی، مسئله امید به زندگی را به بشر ارائه کنند، اما میزان تاثیر باور به مهدویت و مسئله انتظار منجی موعود، از کارآمدی بیشتر و معنویت بخشی افزون تری از دیدگاه های رقیب و بدیل برخوردار است.