اثر ضد اضطرابی لیتیوم کلراید در مدل تشنج القاء شده با پنتیلن تترازول

صرع نوعی اختلال مغزی است که با حملات خود به خودی و تکرارشونده ظاهر می شود و با کاهش یا مرگ نورونی، و بروز اختلالات رفتاری ازجمله اضطراب همراه است و مطالعات متعدد به اثرات محافظت کنندهٔ عصبی لیتیوم کلراید اشاره دارند. این پژوهش اثر ضد اضطرابی لیتیوم کلراید را در مدل موش های صحرایی تشنج ناشی از پنتیلن تترازول (PTZ) مورد بررسی قرار می دهد.
در مطالعه تجربی حاضر، 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل، PTZ+Saline ،PTZ+Li20، PTZ+Li40 و PTZ+Li80 تقسیم شدند. جهت القاء تشنج، PTZ با دوز تکرارشوندهٔ 40 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن به صورت درون صفاقی (i.p) به مدت 5 روز متوالی تزریق شد. پس از مشاهدهٔ 5 مرحلهٔ تشنج طبق مقیاس راسین، گروه های آزمون، لیتیوم کلراید را در سه دوز (20، 40 و 80 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن) به مدت 14 روز به صورت درون صفاقی دریافت کردند. به منظور ارزیابی اضطراب و رفتارهای اکتشافی، آزمون های ماز صلیبی مرتفع و محفظهٔ باز انجام شد. سپس، سنجش سطح هیپوکامپی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) با روش الایزا صورت گرفت. نتایج به کمک روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی ارزیابی شد.
نتایج افزایش اضطراب با کاهش سطح BDNF هیپوکامپی را در گروه دریافت کنندهٔ PTZ نشان داد. از طرفی، تیمار با لیتیوم کلراید به ویژه در دوز حداقل (20 میلی گرم/کیلوگرم) اختلاف معنی داری در کاهش اضطراب و افزایش سطحBDNF در مقایسه با گروه دریافت کنندهٔ PTZ نشان داد.
اثرات ضد اضطرابی لیتیوم سبب بهبود نشانه های اضطراب در تشنجات ناشی از PTZ می گردد.