دیرینه ژئومورفولوژی سکانس های دریاچه ای و تاثیرات آن بر مدنیت منطقه سیمره

لغزش سیمره به عنوان بزرگ ترین لغزش دنیا در زاگرس چیم خورده منجر به تشکیل دریاچه های سدی پی در پی در طی چند دوره در اواخر کواترنر شده است. پراکندگی کح.طه های باستانی برروی رسوبات ته نشست شده در این دریاچه ها شواهد پالئوژئومورفولوژی و زمین باستان شناسی منطقه ارتباط معنی داری بین تحولات تمدنی و رخدادهای پالئوژئومورفولوژی آن نشان می دهد. هدف این پژوهش، تعیین و تحلیل ارتباط بین توسعه و افول تمدنی با تحولات پالئوژئومورفولوژی منطقه است. روش تجزیه وتحلیل تجربی و بر اساس داده های میدانی و آزمایشگاهی است. مطالعات میدانی بر روی رسوبات دریاچه ای، حفر ترانشه و مکان گزینی سکونتگاه های انسانی انجام شد. به منظور تعیین دوره های دریاچه ایی و اثرات قطعی تمدنی آن دو ترانشه در محدوده محوطه های باستانی حفر شد و سپس لایه نگاری و نمونه برداری انجام شد. چندین نمونه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و در این میان چهار نمونه به روش OSL سن یابی شد. نتایج حاصل از مطالعات میدانی، آزمایشگاهی و سن یابی رسوبات دریاچه ای نشان می دهد که بعد از رخداد زمین لغزش سیمره دریاچه های متعددی در منطقه شکل گرفته؛ به گونه ایی که می توان اواخر کواترنری به ویژه دوره هولوسن را به دوره های دریاچه ای و بین دریاچه ای تقسیم نمود. سه دوره دریاچه ای (به ترتیب 6460 و 3110 و 570 سال قبل) هم زمان با دوره های تاریخی سکونت انسان و توسعه تمدن در منطقه رخ داده است. توسعه تمدن و افزایش سکونتگاه های انسانی هم زمان با دوره های بین دریاچه ایی، و افول تمدنی، نابودی سکونتگاه های انسانی و انتقال فرهنگی مصادف با دوره های دریاچه ای بوده است. تغییر و نوسان روند سکونت گزینی در منطقه تحت تاثیر این عامل بوده و متقابلا این تغییرات وقوع دوره های دریاچه ای را اثبات می کند. به طور کلی تشکیل محیط های دریاچه ای پی درپی به عنوان یک عامل ژئومورفیک مهم ترین نقش را در توسعه و افول تمدنی در منطقه سیمره در هولوسن ایفا نموده است.