بررسی رابطه بین محیط تجمع سنگدانه های طبیعی کواترنر با مقاومت در برابر تخریب ناشی از تبلور نمک سولفات سدیم

مقاومت سنگدانه ها در برابر تخریب ناشی از تبلور سولفات سدیم علاوه بر ویژگی های سنگ شناسی می تواند متاثر از محیط تجمع سنگدانه ها باشد. در این تحقیق دو محیط واریزه ای و رودخانه ای در دو منطقه دماوند با سنگ های آتشفشانی و منطقه دیره با سنگ های آهکی مورد بررسی قرار گرفته است. انتخاب محیط های مورد بررسی در هر منطقه به گونه ای بوده است که هر دو محیط از نظر سنگ شناسی شرایط مشابهی داشته باشند و تفاوت سنگ شناسی در این محیط ها ناچیز باشد. ویژگی های تخلخل، درصد جذب آب، درصد سنگدانه های دارای ریزترک و مقاومت در برابر تبلور سولفات سدیم در نمونه های برداشت شده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که میزان تخلخل، درصد جذب آب و ریزترک در محیط های رودخانه ای نسبت به محیط واریزه ای بسیار کمتر است که می تواند ناشی از فرایند حمل و سایش بیشر ذرات در محیط های رودخانه ای باشد. میزان افت وزنی آزمایش ساندنس در سنگدانه های برداشت شده از محیط رودخانه ای کمتر از محیط واریزه ای است. این تفاوت متاثر از اندازه ذرات نیز می باشد. در منطقه دیره برای سنگدانه های درشت میزان افت وزنی نمونه های رودخانه ای حدود 5 درصد نمونه های واریزه ای است در حالی که برای سنگدانه ای ریز (600 تا 300 میکرون) این تفاوت حدود 38 درصد است. این وضعیت در منطقه دماوند نیز وجود دارد اما به علت پایین تر بودن درصد ریزترک شدت اختلاف کمتر است به گونه ای که سنگدانه های رودخانه ای درشت حدود 21 درصد و سنگدانه های ریز حدود 65 درصد میزان افت وزنی سنگدانه های واریزه ای است.