نقد تاریخ نگاری دوره آق قویونلو

به رغم اهمیت تحولات سیاسی و فرهنگی ایران در دوره فرمانروایی آققویونلوها در نیمه دوم سده نهم هجری قمری، شمار متون و منابع اصلی مربوط به این دوران فراوان نیست و همه آنچه تاکنون شناسایی شده، هنوز به صورت انتقادی نشر نیافته اند. در حوزه تاریخ نویسی آثاری که در این دوره تالیف شد، ادامه همان روش سادهنویسی اواخر سده هفتم بود. نثر منشیان و مورخان این دوره مصنوع و فنی است؛ این نویسندگان در ستایش ترکمنان آق قویونلو غلو بسیار کرده و آنان را یگانه شایستگان پادشاهی و خلافت اسلامی روزگار خود دانسته اند. تواریخ این دوره هر کدام مکمل یکدیگرند و تاریخنویسی آن بیشتر بر مبنای مشاهدات شخصی و دسترسی به اسناد آن دوره نگاشته شده و از این نظر حائز اهمیت بسیاری است. حال پرسش اصلی پژوهش آن است: نقاط ضعف و قوت تاریخنگاران دوره آق قویونلو در تالیف کتابهایشان کدامند؟ به نظر می رسد این پژوهش توانسته،مبانی، اصول جهان بینی، و نقاط ضعف و قوت تاریخنگاری دوره آق قویونلو را تبیین کند. در این مقاله از روش توصیفی-تحلیلی با تکیه بر منابع کتاب خانه ای استفاده شده است.