امکان سنجی به کارگیری نظام آموزش مجازی در دانشگاه علوم پزشکی گیلان از دیدگاه اساتید، دانشجویان و کارشناسان ستادی فناوری اطلاعات

آموزش مجازی یک روش آموزش الکترونیکی است که دستیابی به آموزش را برای فراگیران در هر مکانی مهیا می سازد. این مطالعه به بررسی امکان و عوامل تسهیل کننده و موانع به کارگیری آن در دانشگاه علوم پزشکی گیلان از دیدگاه اعضای هیات علمی، کارکنان ستادی فناوری اطلاعات و دانشجویان علوم پایه پزشکی پرداخته است.
تحقیق حاضر، به روش توصیفی از نوع پیمایشی بر روی 582 نفر شامل 350 نفر اعضای هیئت علمی، 12 نفر کارشناسان ستادی فناوری اطلاعات و 220 نفر از دانشجویان علوم پایه پزشکی در بهمن 1395 تا شهریور 1396 انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای محقق ساخته (40 گویه ) که روایی آن از روایی صوری و محتوایی و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ تایید گردید. داده ها با استفاده از شاخص توصیفی و آزمون t تک نمونه ای (t- level=2.5 با توجه به مقیاس لیکرت 4 نمره ای) از طریق نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین متغیر شرایط و قابلیت به کارگیری نظام آموزش مجازی 0/529±3/30 و (8/78= t)، میانگین متغیر زمینه های کاربردی 0/505±3/28 و (8/53=t)، میانگین متغیر عوامل تسهیل کننده 0/504± 3/34 و (10/38= t)، میانگین متغیر عوامل محدودکننده و موانع 0/501±3/35و (10/76= t) و میانگین متغیر امکان به کارگیری نظام آموزش مجازی 0/439±3/32 و (11/15= t) و 0/001=p برای همه موارد بدست آمد.
وضعیت امکان به کارگیری نظام آموزش مجازی، از لحاظ شرایط و قابلیت، زمینه های کاربردی، عوامل تسهیل کننده در حد مطلوب و عوامل محدودکننده در دانشگاه علوم پزشکی گیلان بالاتر از حد متوسط بود