شناسایی و اولویت بندی بافت های فرسوده شهری در راستای کاهش آسیب پذیری ناشی از زلزله - مطالعه موردی: منطقه 5 اصفهان

گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربری های شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافت های قدیمی شهرها که نقطه ی جوشش اصلی یک شهر و نشان دهنده ی هویت آن شهر می باشد، کارکرد و حیات اجتماعی- اقتصادی خود را از دست داده و با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند. هدف از این پژوهش شناسایی و اولویت بندی بافت های فرسوده ی منطقه 5 شهر اصفهان به منظور احیاء و نوسازی، تقویت پایه ها و مبانی نظری و با بهره گیری از روش فرایند سلسله مراتبی در سیستم اطلاعات جغرافیایی بر اساس معیارها و شاخص ها می باشد. بر این اساس نوع پژوهش نظری-کاربردی و روش بررسی آن توصیفی-پیمایشی است. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی در محیط نرم افزاری Arc GIS،بافت های فرسوده منطقه 5 شهر اصفهان شناسایی و اولویت بندی برای احیاء و مدیریت بهینه سازی شده است. بررسی ها نشان می دهد که در حال حاضر حداقل 53 بافت فرسوده در 15 ناحیه اصفهان با جمعیت 350000 نفری وجود دارد.منطقه 5 شهرداری اصفهان به عنوان منطقه مورد مطالعه از قاعده فوق مستثنی نبوده و در زمره بافت های فرسوده کشور محسوب می گردد. نتایج تحقیق مشخص می کند که کمبود امکانات، خدمات شهری و تاسیسات زیربنایی سبب مهاجرت ساکنان بومی به مناطق دیگر شهر شده و باعث منفی شدن نرخ رشد جمعیت بافت، طی سال های اخیر شده است. با توجه به وضعیت اجتماعی - اقتصادی ساکنان بافت، روند بهسازی و نوسازی درون بافت کند گردیده، بطوری که این عوامل سبب فرسوده شدن و تخریب بیشتر بافت شده است.