نشانه های ناآگاهی از سواد رسانه ای

کتاب سواد رسانه ای و آگاهی های نشانه شناختی که توسط الیوت گینز نوشته شده است، کوشیده تا با تحلیل نشانه های موجود در تعدادی از فیلم های خبری و سریال های سرگرم کننده تلویزیونی آمریکا، به خواننده نشان دهد که این فیلم ها و سریال ها چه چیزهایی را توانسته اند یا نتوانسته اند، بیان کنند؟ پیام های شان را چگونه شکل داده اند؟ برای انتقال این پیام ها به مخاطبان خود از چه فنونی استفاده کرده اند؟ و چگونه می توان معنای پیام های صریح یا ضمنی و خودآگاه یا نیمه خودآگاه آن ها را دریافت کرد؟ به طورکلی، قصد کتاب حاضر، یافتن چگونگی فرایندهای ارتباطی در زندگی روزمره و درک رسانه ای آن بوده تا بتوان به شناخت درست و موثری دست یافت؛ اما نویسنده کتاب، علی رغم تلاشی که برای شناساندن ابعاد نشانه شناختی کرده است، عدم انسجام مطالب و پراکنده گویی، او را در رسیدن به اهدافش ناکام گذاشته و به خصوص، ترجمه ناهموار آن نیز، مزید بر علت شده، چنان که در مواردی، اصل موضوع، یعنی سواد رسانه ای هم به حاشیه رانده و حتی فراموش شده است. درحالی که گینز می توانسته هنر نشانه شناسی خود را در کتاب به رخ خواننده بکشد؛ بدین صورت که به جای پراکنده گویی، با کمترین نشانه ها، بیشترین معنا ها را نشان بدهد، اما هرگز این امر رخ نداده است.