تجربه به حاشیه رانده شدن مادران نابینا: یک مطالعه کیفی- پدیده شناسی هرمنیوتیک

مادری کردن، هنری ظریف، توام با ریزه کاری های بسیار است. زنان وقتی پدیده مادری را تجربه می کنند، آسیب پذیر می شوند و با چالش های زیادی مواجه می باشند. اگر این تجربه همراه با یک معلولیت مانند نابینایی باشد، شرایط دشوارتری ایجاد می گردد. پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب مادران نابینا انجام گرفت.
رویکرد مورد استفاده در این مطالعه، پدیده شناسی تفسیری بود و نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شدند. مصاحبه چهره به چهره عمیق نیمه ساختار یافته با 9 مادر نابینای مادرزاد که کودک کمتر از 8 سال داشتند، انجام گردید.
مصاحبه ها ضبط و به طور کامل نوشته شد و تا رسیدن به مرحله اشباع داده ها ادامه یافت. برای اجرای همه مراحل مطالعه از ورود تا جمع آوری و تحلیل و تفسیر و گزارش داده ها، روش van Manen مورد استفاده قرار گرفت. داده ها در نرم افزار MAXQDA تجزیه و تحلیل گردید.
از 479 مضمون اولیه، مضمون اصلی «گوشه نشین ناگزیر» و سه زیرمضمون «احساس شرمساری، احساس تبعیض، اجبار در تنهایی» به دست آمد.
درک مادران نابینا از خودشان به صورت به حاشیه رانده شدن بود و آن ها از احساس شرمساری، تبعیض، اجبار در تنهایی و عدم حمایت رنج می بردند. از دست دادن بینایی بر مادری کردن تاثیر دارد و این مادران را در وضعیت های منحصر به فردی قرار می دهد.