تاثیر سازگاری کوتاه مدت در تحمل به تنش سرما در نخودهای کابلی و دسی ایران

در این تحقیق پاسخ های القا شده ژنوتیپ های نخود کابلی و دسی پس از دوره کوتاه مدت سازگاری ( ̊C10) به تنش سرما از طریق شاخص های فیزیولوژیکی بیوشیمیایی و مولکولی ارزیابی شد. سازگاری به سرما، آمادگی بیشتری را در مقابله با تنش سرما در ژنوتیپ کابلی در مقایسه با ژنوتیپ دسی ایجاد کرد به طوری که کمترین میزان خسارت و بیشترین میزان فعالیت سیستم دفاعی سلول در این شرایط بدست آمد. تغییر همزمان الگوی فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان که با تغییر شاخص های خسارت نشت الکترولیتی غشا (ELI) و میزان پراکسید هیدروژن (H2O2) مرتبط بود، گویای آن است که فعالیت این آنزیم ها احتمالا در همراهی با سایر مکانیسم های دفاع سلولی، تحمل به تنش سرما را در نخود افزایش داد. نتایج حاکی از وجود تفاوت در الگوی بیان دو ژن کاتالاز (CAT) و آسکوربات پراکسیداز (APX) در ژنوتیپ ها تحت تیمارهای دمایی بود. افزایش معنی دار بیان هر دو ژن در ژنوتیپ کابلی در مقایسه با ژنوتیپ دسی الگوی کلی پاسخ های برنامه ریزی شده سلول را به موازات افزایش در فعالیت آنزیم ها نشان داد که با شاخص خسارت کمتر غشاء در ژنوتیپ کابلی همراه بود. بنابراین دوره های سازگاری کوتاه مدت سبب افزایش ظرفیت ژنتیکی تحمل به سرما در ژنوتیپ های نخود شده به طوری که درجه تحمل در ژنوتیپ کابلی بیشتر از ژنوتیپ دسی بود. چنین شاخص هایی ممکن است در ارزیابی ژنوتیپ های نخود به تنش سرما به همراه تیمارهای تنش کوتاه مدت که موجب صرفه جویی در زمان و هزینه پژوهش شده، موثر باشند.