معماری مگارون در آناتولی

مگارون، گونه ای از انواع معماری راست گوشه بوده است که سده های متمادی به عنوان فرمی رایج و شاخص، در محدوده ی جغرافیایی شرق اروپا، غرب آسیا و به ویژه آناتولی مورد استفاده قرار گرفته است. میزان گستردگی جغرافیایی، دوره ی زمانی و ویژگی های کاربردی این معماری موجب شکل گیری دیدگاه ها و نظرات متفاوت و گاه متضاد پیرامون ساختار و مفاهیم مرتبط با معماری مگارون شده است؛ از آن جمله می توان به تعریف معماری مگارون، حوزه ی جغرافیایی، گستره ی کاربری و یا تاریخ ابداع و استفاده از این شیوه ی معماری اشاره کرد. در پژوهش پیش رو که با بهره گیری از گزارش ها و پژوهش های باستان شناسی و برخی متون تاریخی انجام شده است، با توجه به پیشینه ی تاریخی و اهمیت معماری مگارون و نقش آن در تاریخ معماری حوزه ی آناتولی، به این پرسش پاسخ داده شده که تعریف معماری مگارون، با درنظر داشتن دیدگاهای مختلف و گاه متضاد، به چه صورت می تواند تعریف شود؟ این پژوهش با بررسی، معرفی و شرح ساختمان های شناسایی شده با فرم معماری مگارون در منطقه ی یاد شده، افزون بر مشخص کردن جایگاه این معماری در جغرافیای مورد نظر، مختصاتی از دوران رواج این معماری را در اختیار قرار داده است. کهن ترین آثار به جا مانده از مگارون های آناتولی، متعلق به آغاز هزاره ی سوم و اواخر هزاره ی چهارم قبل ازمیلاد هستند. دوره ای که این معماری رواج یافته و مورد استفاده قرار گرفته است، هم زمان با تحولات اجتماعی و فرهنگی گسترده در منطقه ی غرب آناتولی، اژه و کرانه های شرقی مدیترانه است. معماری مگارون و انواع مشتق از آن در آناتولی و سرزمین های پیرامون آن، مشخصا به عنوان کانون های مذهبی و یا سیاسی (تشریفاتی)، کارگاهی و به ویژه مسکونی مورد استفاده قرار گرفته اند و بالطبع متناسب با کارکردهای متفاوت، الحاقات و ساختارهای ثانوی و متنوعی را نیز دارا بوده اند.