اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک عصاره گشنیز و تمرین استقامتی در موش های صحرایی دیابتی

دیابت یک اختلال مزمن است که با هایپرگلیسمی شناخته می شود و جهت درمان و کنترل آن از روش های مختلفی از قبیل ورزش، داروهای شیمیایی و داروهای گیاهی استفاده می شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک عصاره گشنیز و تمرین استقامتی در موش های صحرایی دیابتی بود.
32 سر موش صحرایی دیابتی انتخاب و در 4 گروه (1)عصاره گشنیز ( 8 سر)، (2)تمرین استقامتی (8 سر)، (3) عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی (8 سر) و (4) کنترل (8 سر)، قرار گرفتند. گروه های 1 و 3 به مدت 4 هفته روزانه mg/kg100 عصاره گشنیز دریافت نمودند، هم چنین گروه های 2 و 3 به مدت 4 هفته، 5 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه روی نوار گردان دویدند. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های آماری شاپیروویلک، t وابسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0 ≥p).
4 هفته مصرف عصاره گشنیز، تمرین استقامتی و مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی باعث کاهش معنی داری گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و HbA1c موش های صحرایی دیابتی شد (001/0=p)؛ مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی نسبت به مصرف عصاره گشنیز (001/0=p) و تمرین استقامتی (03/0=p) اثر بیشتری بر کاهش گلوکز ناشتای موش های صحرایی دیابتی دارد. هم چنین مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی نسبت به مصرف عصاره گشنیز اثر بیشتری بر کاهش HbA1c موش های صحرایی دیابتی دارد (02/0=p).
با توجه به کاهش شاخص های گلایسمیک به نظر می رسد چهار هفته مصرف عصاره گشنیز همراه با تمرین استقامتی دارای اثرات تعاملی هیپوگلایسمیک در موش های صحرایی دیابتی می باشد.