بررسی اثر مدیریت چرا بر شاخص های تنوع گونه ای در منطقه نیمه استپی استان اصفهان (مطالعه موردی: ایستگاه حنای سمیرم)

تنوع گونه های گیاهی همواره متضمن پایداری اکوسیستم در مقابل آشفتگی های محیطی و زیستی است. به منظور بررسی اثر مدیریت چرا بر شاخص های تنوع گونه ای دو عرصه قرق و چرای متعادل در ایستگاه حنای سمیرم انتخاب و در هر مدیریت با استفاده از 30 پلات یک متر مربعی در طول 4 ترانسکت اقدام به نمونه برداری شد. در داخل هر پلات، درصد تاج پوشش و تراکم هر گونه یادداشت شد. همچنین لیست فلورستیک هر مدیریت در کل عرصه تهیه گردید. شاخص های تنوع و غنا و یکنواختی با استفاده از داده های تراکم محاسبه گردید. مدل های توزیع فراوانی شامل سری لوگ، لوگ نرمال، مدل هندسی و عصای شکسته در هر دو منطقه قرق و چراشده برازش گردید. برای بررسی معنی دار بودن سطوح انداره گیری شده از آزمون کای اسکور استفاده شد. نتایج نشان داد میزان تنوع، غنا و یکنواختی گونه ای در منطقه چراشده نسبت به منطقه قرق بیشتر بوده است. نمودار لگاریتمی توزیع رتبه ای فراوانی گونه های هر دو مدیریت با شیب تند از مدل عصای شکسته پیروی کرده و نشان می دهد منطقه دارای گونه های غالب است و افراد با فراوانی متوسط در آن کمتر یافت می شوند. بررسی لیست فلورستیک دو مدیریت نشان می دهد که گونه های اختصاصی منطقه چرا بیشتر از منطقه قرق می باشد. نتایج در مجموع نشان داد که چرای سبک در ایستگاه حنا موجب بهبود شاخص های تنوع و افزایش گونه های کلیماکس گردیده است.