مصرف خاکی نانوکایتوزان بر خصوصیات رویشی و فیزیولوژیکی گیاه خارمریم (Silybum marianum) تحت تنش شوری

تنش شوری از عوامل موثر و مخرب در رشد گیاه و فعالیت های فیزیولوژیک آن محسوب می شود. به منظور توسعه کشت محصولات زراعی در مناطق شور، کاربرد تحریک کننده های زیستی همچون کایتوزان که قادر به کاهش اثرات مخرب تنش شوری باشند اهمیت زیادی دارد. به منظور بررسی کاربرد نانو کایتوزان روی تعدیل تنش شوری بر صفات رویشی و فیزیولوژیک گیاه دارویی خارمریم، آزمایشی در سال زراعی 96- 1395 در گلخانه پژوهشی-تحقیقاتی دانشگاه تهران واقع در کرج انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اول سطوح مختلف شوری (شاهد (آب معمولی شهری با شوری 2/1)، 4، 8 و 12dSm-1) و عامل دوم کاربرد سطوح مختلف نانو کایتوزان (صفر (بدون کاربرد)، 01/0، 05/0 و 1/0 درصد) به صورت خاک مصرف بود. نتایج آزمایش حاکی از تاثیر معنی دار شوری بر تمام صفات رویشی، فیزیولوژیک و یونی مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد بود. مقایسه میانگین تیمارهای کایتوزان نشان داد بیشترین زیست توده کل، شاخص سطح برگ، محتوای رطوبت نسبی، شاخص پایداری غشا سلولی از غلظت 05/0 درصد و بیشترین کارایی فتوسیستم II از غلظت 01/0 درصد حاصل شد. کاربرد کایتوزان با غلظت 05/0 درصد در سطح شوری 12 دسی زیمنس بر متر منجر به کاهش 4/10 درصدی مقدار سدیم شاخساره و کاهش 5/16 درصدی نسبت سدیم به پتاسیم در شاخساره در مقایسه با عدم کاربرد کایتوزان شد. در شرایط شوری 4 دسی زیمنس بر متر، بالاترین مقدار زیست توده کل گیاه از کاربرد 01/0 درصد کایتوزان به دست آمد که در مقایسه با عدم کاربرد کایتوزان در همین سطح شوری افزایشی معادل 6/21 درصد داشت (01/0 ≥P ). با توجه به نتایج آزمایش، می توان کاربرد نانو کایتوزان با غلظت 01/0 درصد را به عنوان یک تعدیل کننده تنش شوری در کشت گیاه خارمریم معرفی نمود.