اثر محلول پاشی با دود-آب و سطوح نیتروژن بر ویژگی های بوم شناختی فیزیولوژیک گندم (Triticum aestivum L.)

به منظور بررسی اثر کاربرد کود نیتروژن و محلول پاشی برگی دود-آب بر قابلیت جذب و کارایی مصرف تشعشع و برخی خصوصیات کانوپی گندم، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال زراعی 1395-1394 در مزرعه تحقیقاتی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سطوح مختلف کاربرد نیتروژن (90، 180، 300 و 360 کیلوگرم کود اوره در هکتار) به عنوان عامل اصلی و محلول پاشی برگی با عصاره دود-آب (در پنج سطح شامل شاهد و غلظت های 001/0، 01/0، 1/0 و 1 درصد) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. صفات مورد ارزیابی شامل، شاخص سطح برگ، روند جذب تشعشع، وزن خشک کل، کارایی مصرف تشعشع، عملکرد دانه و شاخص برداشت گندم بود. نتایج نشان داد که در تمامی سطوح نیتروژن، محلول پاشی با دود-آب نسبت به شاهد (محلول پاشی با آب مقطر) موجب بهبود ویژگی های اندازه گیری شده گندم گردید. افزایش فراهمی نیتروژن و غلظت های بالای دود-آب با بهبود شاخص سطح برگ، جذب نور، کارایی مصرف نور و عملکرد وزن خشک کل موجب افزایش عملکرد دانه گندم شد، به طوری که بیشترین کارایی مصرف تشعشع (65/1 گرم بر مگاژول) در شرایط کاربرد 360 کیلوگرم کود اوره در هکتار و محلول پاشی با غلظت یک درصد دود-آب مشاهده گردید. همچنین بیشترین مقدار عملکرد دانه (922 گرم در متر مربع) در شرایط کاربرد 360 کیلوگرم اوره در هکتار و غلظت یک درصد دود-آب و کمترین مقدار آن (339 گرم در متر مربع) در شرایط کاربرد 90 کیلوگرم کود اوره در هکتار و محلول پاشی با آب مقطر به دست آمد. محلول پاشی با غلظت یک درصد دود- آب موجب افزایش 6/10 درصد عملکرد دانه در شرایط مصرف 360 کیلوگرم در هکتار کود نیتروژن نسبت به تیمار شاهد شد. به طور کلی نتایج نشان داد محلول پاشی با دود-آب مقداری از نیاز گندم به عنصر نیتروژن را تامین کرد.