بررسی سیستم های مختلف تغذیه ای: کودهای ارگانیک، غیرارگانیک و تلفیقی، بر چگونگی تغییرات پروتئین دانه گندم

گندم یک منبع مهم پروتئینی و تغذیه ای برای جوامع بشری بوده، که میزان پروتئین دانه به عنوان مهم ترین جزء تعیین کننده کیفیت دانه، نقش مهمی در کیفیت و ارزش غذایی محصول و هم چنین نان تولیدی آن دارد. این پژوهش به منظور بررسی چگونگی تغییرات (افزایش و یا کاهش) میزان پروتئین دانه گندم (Triticum aestivum L.)، تحت کاربرد سیستم های مختلف تغذیه کودی، در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار طی سال زراعی 93- 1392، در پژوهشکده کشاورزی وابسته به دانشگاه زابل اجرا شد. تیمارها شامل: T1. شاهد، T2. کود دامی، T3. کود ورمی کمپوست، T4. کود شیمیایی NPK، T5. کود ورمی کمپوست +کود نیتروکسین، T6. کود دامی +کود نیتروکسین، T7. کود دامی + کود شیمیاییNPK ، (با نسبت های مساوی) در بررسی عملکرد دانه، شاخص برداشت، نیتروژن خاک، نیتروژن دانه، پروتئین دانه، درصد رطوبت، خاکستر و ماده آلی دانه مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد استفاده از سیستم های مختلف کودی بر تمام صفات مورد مطالعه در سطح احتمال (01/0P≤)، معنی دار بود. استفاده از کودهای دامی و شیمیایی به صورت تلفیقی، شاخص برداشت و عملکرد دانه را نسبت به سایر تیمارها، افزایش داد. بیشترین و کمترین میزان غلظت نیتروژن دانه با مقادیر 41/ 2 و 62/ 1 درصد و میزان پروتئین دانه با مقادیر 14 و 44/ 9 درصد به ترتیب به تیمار کودهای شیمیایی و شاهد اختصاص یافت، به طوری که استفاده از کودهای شیمیایی موجب افزایش 48/0 درصدی پروتئین دانه، نسبت به شاهد گردید. بر این اساس نیتروژن یکی از مهم ترین عواملی می باشد که تاثیر به سزایی در میزان پروتئین دانه داشته و تولید محصول به مقدار زیادی تحت کاربرد این عنصر قرار گرفته است.