رابطه شادکامی، تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی با سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر پایه دهم

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شادکامی، تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی با سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر پایه دهم انجام شد. این پژوهش مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانش آموزان پسر پایه دهم شهرستان شوش در سال تحصیلی 97-1396 بودند که از میان آنها 170 نفر با روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. داده ها با کمک پرسشنامه های شادکامی (آرگایل و لو، 1990)، تاب آوری (کونور و دیویدسون، 2003)، خودکارآمدی تحصیلی (جینکز و مورگان، 1999) و سازگاری تحصیلی (بکر و سیربک، 1984) جمع آوری شدند. برای تحلیل داده ها از روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با مدل همزمان استفاده شد. یافته ها نشان داد خودکارآمدی تحصیلی (327/0=r)، شادکامی (284/0=r) و تاب آوری (195/0=r) با سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر رابطه مثبت و معنادار داشتند. همچنین خودکارآمدی تحصیلی، شادکامی و تاب آوری به طورمعناداری توانستند 9/18 درصد از واریانس سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر را پیش بینی کنند که در این پیش بینی سهم خودکارآمدی تحصیلی بیشتر از سایر متغیرها بود (05/0>p). نتایج حاکی از اهمیت شادکامی، تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی در پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر می باشد. بنابراین مشاوران و روانشناسان برای افزایش سازگاری تحصیلی دانش آموزان پسر می توانند خودکارآمدی تحصیلی، شادکامی و تاب آوری آنان را از طریق کارگاه های آموزشی افزایش دهند.