شگردهای سبکی در شعر متعهد عربی و فارسی (مطالعه موردپژوهانه: شعر سید حسن حسینی و جواد جمیل)

سبک را می توان شیوه بیان و ویژگی های زبانی هر متن دانست که موجب تمایز آن و صاحبش از دیگر متون و افراد می شود. با وجود اختلافات سبکی، گاه این ویژگی های زبانی فراتر از فرد و در تناسب با معنا، ساختار و مشخصات زبانی واحدی را در آثار ادبی ایجاد می کند که چه بسا بتوان آن را در آثار یک ژانر ادبی از چند زبان نیز ملاحظه کرد؛ بنابراین فرضیه، پژوهش حاضر می کوشد تا بر مبنای روش توصیفی - تحلیلی و با مطالعه دو اثر گنجشک و جبرئیلحسینی و الحسین لغه ثانیه جواد جمیل شاعر عراقی که دو شاهکار ادبی بدیع، کم نظیر و حتی بی نظیر در حوزه ادبیات متعهد عربی و فارسی به شمار می آید، به مقایسه برخی شگرد ها و گونه های سبکی به کار رفته در آن ها از جمله تکرار، ای هام، پارادوکس و… بپردازد. پژوهش حاضر و بررسی عناصر سبکی و زبانی دو متن، نشان از قدرت و توانمندی بالای شعر فارسی و هنر حسینی در استفاده از شگرد های مورد بررسی دارد. شاعر توانسته است در کاربرد این شگرد ها بر شعر عربی سبقت گیرد و از زبانی متمایزتر برخوردار شود. نکته قابل توجه در کاربرد این شگرد ها، تناسب آن ها با محتوا و مضمون اشعار است که به وحدت ساختاری آن ها کمک کرده است.