اثر شدت های مختلف تمرین استقامتی بر بیان پروتئین ویژه بافت چربی27 (FSP27) احشایی و مقاومت به انسولین موش های صحرایی دیابتی شده

هدف از این مطالعه بررسی تاثیر شدت های مختلف تمرین استقامتی بر بیان پروتئین ویژه بافت چربی (FSP27 ) احشایی و مقاومت به انسولین موش های صحرایی دیابتی شده با STZ بود.
40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به پنج گروه هشت تایی شامل گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت کم(DLE) ، گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت متوسط (DME)، گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت زیاد (DHE)، گروه کنترل دیابتی(DC) و کنترل سالم (HC) تقسیم شدند. پس از دیابتی کردن با تزریق داروی استرپتوزوسین، تمرین استقامتی با شدت های کم ، متوسط و زیاد به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه انجام شد. سطوح سرمی گلوکز از طریق گلوکومتر، انسولین با کیت الایزا ویژه موش، بیان نسبی پروتئینFSP27 با روش وسترن بلات و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و گیمز-هاول جهت تعیین تفاوت بین گروه ها استفاده شد.
نتایج نشان تمرین استقامتی با سه شدت (کم، متوسط و زیاد) بر سطوح سرمی گلوکز، انسولین و مقادیر مقاومت به انسولین دهنده تاثیر معنی داری داشت (001/0P=). کاهش سطوح سرمی انسولین و گلوکز در گروه های تمرین با شدت زیاد و تمرین با شدت متوسط در مقایسه با کنترل دیابتی و تمرین با شدت پایین معنا دار بود(05/0P≤). مقادیر مقاومت به انسولین بین گروه تمرین با شدت زیاد و متوسط در مقایسه با گروه تمرین کم شدت، گروه کنترل دیابتی و گروه کنترل سالم معنی دار بود(05/0P≤). بیان پروتئین FSP27 در گروه های تمرین استقامتی با سه شدت با کنترل دیابتی و کنترل سالم تفاوت معنی داری نداشت.
اگر چه در این مطالعه هیچ کدام از مداخله های تمرین استقامتی تفاوت معنی داری در FSP27 ایجاد نکرد، با توجه به تمایل به افزایش FSP27 همراه با افزایش شدت تمرین استقامتی به نظر می رسد تمرین استقامتی با شدت مناسب بتواندباعث افزایش حساسیت به انسولین و بهبود مقاومت به انسولین در موش های دیابتی شود.