مقایسه مشخصات آستیگماتیسم خلفی قرنیه در مراحل مختلف قوزقرنیه

ارزیابی مقدار و راستای محورهای آستیگماتیسم قرنیه ای قدامی (ACA)، آستیگماتیسم قرنیه ای خلفی (PCA)، نسبت ACA به PCA و ارتباط بین ACA و PCA در مراحل مختلف قوزقرنیه.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 161 چشم از 161 بیمار شامل 104 مرد و 57 زن با میانگین سنی 6/10±22/35 سال، طبق طبقه بندی آمسلر-کرامیخ به 4 زیرمجموعه تقسیم شدند. سیستم تصویربرداری شیمفلاگ جهت اندازه گیری مقدار و راستای محور ACA و PCA مورد استفاده قرار گرفت و نسبت آستیگماتیسم قرنیه ای خلفی به قدامی محاسبه و نتایج بین گروه های مختلف مقایسه گردید.
مقادیر میانگین آستیگماتیسم های قرنیه ای قدامی، خلفی و کلی به ترتیب 2/21±4/08 دیوپتر، 0/46±0/86 دیوپتر و 1/94±3/50 دیوپتر بودند. آستیگماتیسم موافق قاعده، مخالف قاعده و مایل سطح خلفی قرنیه به ترتیب در 61 چشم (37/9 درصد)، 67 چشم (41/6 درصد) و 33 چشم (20/5 درصد) و به همین ترتیب در سطح قدامی قرنیه در 55 چشم (32/4 درصد)، 56 چشم (34/8 درصد) و 50 چشم (1/31 درصد) وجود داشتند. ارتباط قوی (839/0 = r، 001/0 ≥P) بین ACA و PCA در مراحل مختلف قوزقرنیه وجود داشت که این ارتباط در چشم های مرحله (گرید) سه (0/711 = r، 0/001 ≥P) و مرحله چهار (717/ 0 = r، 0/001 ≥ P) قوزقرنیه، ضعیف تر بود. بیش ترین نسبت آستیگماتیسم قرنیه ای خلفی به قدامی (0/246) در بیماران مرحله یک قوزقرنیه دیده شد.
با افزایش شدت قوزقرنیه، آستیگماتیسم سطح قدامی قرنیه نسبت به سطح خلفی و در مراحل اولیه قوزقرنیه، آستیگماتیسم سطح خلفی بیش تر از سطح قدامی تحت تاثیر قرار گرفت.