مقایسه 6 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی به همراه غذای استاندارد بر بیان ژن دسنوترین و FNDC5بعد از یک دوره مصرف غذای پرچرب در دو بافت چربی زیرپوستی و عضله چهار سر رت های نر چاق

چاقی اختلال سیستمیکی است که تنظیم پروتئین های موثر در متابولیسم چربی را مختل می کند و به مقاومت به انسولین و دیابت منجر می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه 6 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی به همراه غذای استاندارد بر بیان ژن دسنوترین و (Fibronectin type III Domain Containing protein5) FNDC در دو بافت چربی زیرپوستی و عضله چهار سر رت های نر چاق بود.
نوع پژوهش توسعه ای و روش آن تجربی بود.40 رت نژاد ویستار بعد از 12هفته غذای پرچرب (30n=) و غذای استاندارد (10n=) جهت اطمینان از چاقی با هم مقایسه شدند. سپس 30 رت چاق تصادفی ساده به 3 گروه تقسیم شدند: کنترل (10n=)، تمرین تداومی (10n=) و تمرین تناوبی خیلی شدید (10n=). تمرین تدوامی و تناوبی خیلی شدید 6 هفته و هر هفته 6 جلسه انجام شد. میزان بیان ژن دسنوترین و FNDC5 در بافت چربی زیرپوستی و عضله چهار سر به روش Real Time-PCRسنجیده شد. برای مقایسه تغییرات بین گروهی از آزمونONE-WAY ANOVA و آزمون تعقیبی توکی و برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار 16SPSS و اکسل 2007 استفاده شد.
پژوهش نشان داد بیان ژن دسنوترین بافت چربی زیر پوستی بین گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی خیلی شدید تفاوت معناداری داشت )011/0P=)، ولی بیان ژن دسنوترین)275/0P=) و FNDC5 )981/0P=) بافت عضله چهار سر بین دو گروه معنادار نبود.
به نظر می رسد برای افراد چاق و برای مقابله با آثار مخربی که چاقی بر پروتئین های دسنوترین و FNDC5 دارد، تمرین تداومی کارآمدتر است. ولی برای کاهش وزن، تمرین تناوبی خیلی شدید روش بهتری است.