تاثیر و ماندگاری خستگی عضلات اندام تحتانی بر زمان رسیدن به پایداری در پرش فرود تک پای مردان بزرگسال هندبالیست لیگ برتر ایران

افزایش زمان رسیدن به پایداری، منجر به بروز آسیب می شود. بنابراین، اهمیت خستگی در موضوع آسیب و بررسی ارتباط آن با زمان رسیدن به پایداری، می تواند نتایج مفیدی را به همراه داشته باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر و ماندگاری خستگی عضلات اندام تحتانی در مفاصل بر زمان رسیدن به پایداری در حرکت پرش فرود در مردان هندبالیست بود.
10 هندبالیست لیگ برتر ایران که در سال 1394 در لیگ حضور داشتند، در این پژوهش شرکت کردند. سه تکرار برای پای فرود در نظر گرفته شد و داده های نیروهای عکس العمل زمین از لحظه تماس با صفحه نیرو به مدت 20 ثانیه ثبت گردید. خستگی عضلات مفاصل ران، زانو و مچ پا به فاصله 24 ساعت برای هر مفصل مورد سنجش قرار گرفت. سپس آزمودنی ها حرکت پرش فرود را در دو نوبت، بلافاصله و پس از 10 دقیقه از پروتکل خستگی انجام دادند. زمان رسیدن به پایداری نیز در دو جهت قدامی- خلفی و داخلی- خارجی محاسبه گردید. آزمون Shapiro-Wilk جهت بررسی نرمال بودن و آزمون های Repeated measures ANOVA و Bonferroni برای ارزیابی فرضیه های تحقیق مورد استفاده قرار گرفت.
تفاوت معنی داری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات اینورتور و اورتور مفصل مچ پا در راستای قدامی- خلفی در شرایط مختلف (قبل از خستگی، بلافاصله بعد از خستگی و ده دقیقه پس از خستگی) وجود داشت (001/0 > P)، اما در راستای داخلی- خارجی نتایج معنی داری یافت نشد (650/0 = P). همچنین، اختلاف معنی داری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل زانو در راستای قدامی- خلفی و در شرایط مختلف مشاهده گردید (003/0 = P)، اما این یافته ها در راستای داخلی- خارجی مفصل زانو معنی دار نبود (228/0 = P). بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات ابداکتور و اداکتور مفصل ران، در راستای قدامی- خلفی (051/0 = P) و داخلی- خارجی (343/0 = P) تفاوت معنی داری یافت نشد.
خستگی عضلات اندام تحتانی، منجر به افزایش زمان رسیدن به پایداری و افزایش نیروی وارد شده بر پا می شود و ممکن است باعث آسیب شود. با طراحی و گنجاندن برنامه های تمرینی استقامتی ویژه، شاید بتوان زمان رسیدن به پایداری در حرکات پرش فرود را به حداقل رساند و در نتیجه، خطر بروز آسیب را کاهش داد.