عدم همراهی ژنتیکی پلی مورفیسم rs1946518 اینترلوکین 18 و عفونت مزمن هپاتیت B

اینترلوکین 18 عضوی از سایتوکین ها است که با القای فعالیت اینترفرون گاما با همکاری اینترلوکین 12، نقش مهمی را در پاسخ ایمنی با واسطه سلول های Th1 بازی می کند. اینترلوکین 12 و اینترلوکین 18 می توانند نقش مهمی در پاکسازی ویروس ها داشته باشند. با توجه به اهمیت اینترلوکین 18، این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم (-607 C/A: rs1946518) در ژن اینترلوکین 18 و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن انجام گردید.
در این مطالعه مورد-شاهدی، DNA ژنومیک مربوط به 115 بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن (با نتایج مثبت تست های سرولوژیک HBsAg و Anti-HBcAb) و 115 فرد کنترل غیرمبتلا به هپاتیت B (با نتایج منفی تست های سرولوژیک HBsAg و Anti-HBc Ab و عدم سابقه بیماری کبدی) با روش Salting out استخراج و ژنوتایپ مربوط به پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی (-607 C/A: rs1946518)، توسط روش PCR-RFLPتوالی یابی شد.
فراوانی ژنوتایپی TT ،GT ،GG در افراد بیمار به ترتیب 40 %، 49/6 %، 10/4 % و در گروه سالم به ترتیب 41/7 %، 42/6 %، 15/7 % بدست آمد. اختلاف آماری معنی داری بین گروه بیمار و سالم مورد مطالعه مشاهده نشد.
بر اساس نتایج این مطالعه، ارتباط مشخصی بین پلی مورفیسم اینترلوکین 18 و استعداد ابتلا به عفونت هپاتیت B مزمن وجود نداشت. بنابراین این پلی مورفیسم نمی تواند یک عامل موثر در استعداد ابتلا به هپاتیتB مزمن باشد.