ارزیابی طرح های بیابان زدایی منطقه آران و بیدگل بر اساس معیار پوشش گیاهی

امروزه تهدید حیات اکوسیستم در بیابان به نسبت دیگر زیست بوم های کره زمین جدی تر بوده و پدیده بیابان زایی یکی از مهم ترین مخاطرات طبیعی و بحران های اکولوژیکی است که اکوسیستم های مناطق خشک تا نیمه خشک مرطوب با آن مواجه هستند. بنابراین پژوهش حاضر سعی دارد تا با استفاده از داده های دورسنجی و سیستم اطلاعات جغرافیایی و همچنین برداشت های میدانی به ارزیابی پایداری طرح های بیابان زدایی اجراشده در منطقه آران و بیدگل بپردازد. در این راستا پارامترهای تراکم پوشش، تنوع، درصد تاج پوشش، ارتفاع و کیفیت مرتع در چهار منطقه آب شیرین، جاده آران، فخره و ریجن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بهترین قلمرو گسترش و توسعه پروژه های تاغ کاری در محدوده تپه های ماسه ای هستند؛ به طوری که نتایج پایش تغییرات حاکی از افزایش 64/9 درصدی (14/4775 هکتار) پوشش گیاهی در منطقه آب شیرین، 73/2 درصدی (85/9 هکتار) در منطقه جاده آران، 24/62 درصدی (84/315 هکتار) در منطقه فخره و 08/43 درصدی (26/434 هکتار) در منطقه ریجن به دلیل اجرای طرح های بیابان زدایی است. ارزیابی نهایی پایداری اکوسیستم بیابان در منطقه مطالعاتی نیز بر اساس سه شاخص درصد تاج پوشش، تنوع و کیفیت مرتع انجام گرفت که با توجه به نتایج، طرح های محدوده آب شیرین دارای امتیاز متوسط، طرح های جاده آران دارای امتیاز خوب، و طرح های منطقه فخره و ریجن دارای امتیاز عالی هستند. این موضوع حاکی از عمکلرد مثبت طرح های بیابان زدایی از طریق کاشت گیاه تاغ و خودسازمانی اکوسیستم در نتیجه زادآوری طبیعی این گونه گیاهی است.