تعیین میزان بهبود لوکوموتور خودبخودی در موش های صحرایی با ضایعه نخاعی مزمن

ضایعه نخاعی(SCI) از جدی ترین بیماری های کلینیکی است که عوارض آن علاوه بر شخص بیمار، دامن گیر خانواده و جامعه می شود. بعد از آسیب شدید نخاعی، آستروسیت های سیستم عصبی مرکزی با تبدیل به آستروسیت های واکنشی و ایجاد اسکار گلیال مانعی بزرگ برای بازسازی آکسون ها محسوب می شوند. در مطالعات مختلف، یک بهبود لوکوموتور نسبی خودبخودی در حیوانات دارای ضایعه با گذشت زمان و بدون هرگونه مداخله درمانی گزارش شده است، لذا در مطالعه حاضر، به منظور تعیین دقیق این میزان بهبود، عملکرد لوکوموتور حیوانات دارای ضایعه به مدت 20 هفته پس از ضایعه با استفاده از تست حرکتی BBB(Basso، Bresnahan and Beattie) ارزیابی شده است.
در این مطالعه از 18 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده گردید. حیوانات به طور تصادفی به سه گروه مساوی: کنترل نرمال، شم و ضایعه تقسیم گردیدند. در گروه کنترل نرمال هیچ گونه اقدامی انجام نشد، اما در گروه های شم و ضایعه به ترتیب عمل لامینکتومی و مدل کوفتگی در قطعه T10نخاع انجام شد. سپس عملکرد لوکوموتور حیوانات از طریق تست حرکتی BBB تا پایان مطالعه ارزیابی گردید.
یافته های پژوهش: مقایسه نتایج ارزیابی لوکوموتور هفته های دوم تا بیستم حیوانات گروه ضایعه یک بهبود نسبی را نشان داد زیرا نمره حرکتی این حیوانات از 4/1 در هفته دوم پس از ضایعه، به نمره 16 در هفته بیستم رسید.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میزان بهبود عملکرد خودبخودی در حیوانات دارای ضایعه نخاعی به مدت بیست هفته با گذشت زمان و بدون انجام مداخله درمانی به میزان قابل توجهی(نمره 16 از 21) افزایش می یابد.