تفسیر هایدگر از آرخه، بهره مندی و زمان نزد آناکسیمندروس

هایدگر باور داشت که مفهوم پردازی متافیزیکی از نسبت اینهمانی و تفاوت نااصیل است و معتقد بود بنیاد این فراموشی در این واقعیت است که متافیزیک «تفاوت بماهو»، بمثابه گشودگی ناب را فراموشی کرده است. در نظر وی یونانیان تصویر روشنتری از نسبت تفاوت و اینهمانی داشتند. او در تفسیر گفته های آناکسیماندروس نشان میدهد که در عین اینکه آناکسیماندروس به هستندگان بمثابه یک کل می اندیشید اما تفاوت هستندگان را از میان نمیبرد. برابر تفسیر هایدگر، آناکسیماندروس با شناساندن آپیرون و زمان همچون دو عامل بنیادین توانسته بود تا به مواجهه آغازینتری با نسبت اینهمانی و تفاوت دست یابد. هایدگر این نسبت را «بهره مندی» مینامد و معتقد است همین مفهوم بهره مندی میتواند ما را به تفاوت بنیادی رهنمون سازد، چرا که برخلاف نظریه های متافیزیکی بسته به عاملی بیرونی نیست که همبستگی درگرو آن باشد، بلکه به خود هستی هستندگان بستگی دارد. آپیرون و زمان فضای نابی را میگشایند که در گشودگی آن فضا، هستندگان نهادشان را یافته و در عین حال چنان به هم وابسته میشوند که از این تعلق دوجانبه، کل برساخته شود.