ارزیابی قدرت رقابت ژنوتیپ های ذرت (Zea mays L.) با علف های هرز در مقادیر مختلف نیتروژن

رقابت علف های هرز با ذرت به عواملی نظیر نوع هیبرید، مراحل رشد گیاه، تراکم و نوع علف های هرز و میزان عناصر غذایی بستگی دارد. این آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و چهار تکرار انجام شد. در کرت های اصلی سه مقدار کود نیتروژن 90، 180 و 260 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار و بدون کود، و در کرت های فرعی چهار هیبرید ذرت SC.704، DKC6589، مبین و SC.640 قرار گرفتند. هر کرت فرعی به صورت فرضی به دو بخش مساوی عاری از علف هرز و با علف هرز تقسیم شد. نتایج نشان داد که رقابت علف های هرز میانگین صفات وزن 100 دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی و تعداد دانه در ردیف را به ترتیب، 3/5، 7/21، 24 و 10 درصد نسبت به شرایط وجین کاهش داد. افزایش میزان نیتروژن، اثر رقابت علف های هرز بر ذرت را افزایش داد. لاین DKC6589 به دلیل عملکرد دانه بالا در هر دو شرایط تداخل و وجین علف هرز (به ترتیب 1222و 908 گرم در متر مربع)، دارای شاخص تحمل رقابت با علف هرز (27/1) بالاتری نسبت به سایر هیبریدها بود. بطورکلی، هیبرید SC704 و لاین DKC5689 از شاخص رقابت (به ترتیب 83/1 و 08/1) بالایی برخوردار بودند. هیبریدهای مبین و SC.640 شاخص CI کمتری نسبت به SC.704 و DKC6589 داشتند. بنابراین، اگرچه دو هیبرید متوسط رس مبین و SC.640 دارای شیب خسارت عملکرد کمتری در شرایط تداخل علف هرز بودند، اما لاین دیررس و پرمحصول DKC6589 و همچنین هیبرید SC.704 از عملکرد بالا و قدرت پایداری عملکرد بیشتری در شرایط رقابت با علف هرز برخوردار بودند