مقاومت به کینولون ها به واسطه پلاسمید در باکتری های با اهمیت بالینی

داروهای کینولون مواد ضدمیکروبی صناعی و از آنتی بیوتیک های رایج مصرفی در دنیا هستند که در درمان عفونت های متعدد بالینی مورد استفاده قرار می گیرند. از دلایل اهمیت بالینی کینولون ها به عنوان آنتی بیوتیک های ایده آل می توان؛ اثربخشی بالا، وسیع الطیف بودن، فراهمی زیستی بالا و عوارض دارویی کم را نام برد. این عوامل ضدمیکروبی فاقد منشا بیولوژیکی می باشند .علاوه بر جهش های کروموزومی در ژن های هدف که مقاومت نسبت به این داروها را به همراه دارد، در سال های اخیر مقاومت به واسطه حضور ژن های پلاسمیدی خانواده qnr نیز بروز نموده و درمان عفونت های ناشی از ارگانیسم های مقاوم را مشکل نموده است. مقاومت کینولونی وابسته به پلاسمید (PMQR) به دلیل گسترش سریع در بین باکتری ها نقش بسیار مهمی در مقاومت به این داروها ایفا می کند. تا به حال سه نوع مقاومت کینولونی وابسته به پلاسمید شناسایی شده که شامل؛ پروتئین aac(6 )-Ib-cr، پمپ پروتئینی qepA و پروتئین های qnr می باشد. در این تحقیق نقش پروتئین های qnr در ایجاد مقاومت دارویی نسبت به مجموعه داروهای پرمصرف کینولون مورد بررسی قرار گرفته است.