حقوق مالکیت فکری پدیدآورندگان آثار موسیقی

حقوق ایران در پرتو عقاید فقهای که برخی موسیقی را یکسره حرام شمرده و برخی دیگر ضمن تعدیل، آن را صرفا در سماع (رقص صوفیه با اهداف معنوی) مباح دانسته اند، از یک سو و عدم الحاق به معاهدات بین المللی حق مولف و حتی عدم تلاش برای انطباق با استانداردهای جهانی منعکس در آنها از سویی دیگر، حمایت از اثر موسیقی را بی توجه به وضعیت ویژه آن اعمال نموده که موجب نتایجی چند شده است. اکنون متعاقب تغییر نگرش به موسیقی و تنوع سبک های آن، ضرورت تحقیق در ابعاد گوناگون ازجمله حقوق مالکیت فکری دست اندرکاران خاصه پدیدآورنده، احساس می شود. پدیدآورنده اثر موسیقی، نویسنده موسیقی است که ایده های فکری خود را در قالب موسیقی بیان نموده است و با اشخاصی که آثار تصنیف شده را در همان چارچوب مشخص شده توسط پدیدآورنده، اجرا نموده و صرفا (ایده بیان شده پیشین) را ارائه داده و اجراکننده نامیده می شود، از حیث تعیین و شمول حقوق حمایتی، تفاوت دارد. مقصود از پدیدآورنده اثر موسیقی، بدوا آهنگساز است، ولی کنوانسیون برن، تنظیم کننده موسیقی را نیز پدیدآورنده دانسته است. پدیدآورندگان آثار موسیقی دارای حقوق مادی و معنوی متعددی می باشند. بنابراین رویکرد تحقیق حاضر، بازخوانی این حقوق و محدودیت های وارد بر آنها طبق معاهدات مطرح حق مولف ضمن تطبیق آنها با اثر موسیقی می باشد و سپس، با هدف شناسایی نواقص و مزایا، قوانین حق مولف ایران و پیش نویس لایحه قانون جامع حمایت از حقوق مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط، بررسی و تحلیل شده اند و تلاش شده است تا با طرح مسائل مبتلابه و موثر بر حقوق پدیدآورندگان، راهکارهایی ارائه شود.