ارزش گذاری اقتصادی بهبود راندمان نیروگاه ها

آلودگی محیط زیست از نشانه های روشن آثار خارجی منفی است. کارخانه ای که محصولی را تولید می کند از طریق آلوده کردن هوا، آب و… هزینه هایی را برای دیگر اقشار جامعه ایجاد می کند که این هزینه ها در مکانیسم قیمت ها منعکس نمی شود. آثار خارجی مالکیت بردار نمی باشند، یعنی نمی توان منافع یا مضار آثار خارجی را کاملا به انحصار تولیدکننده آن درآورد بنابراین بازار که در آن مالکیت مبادله می شود، نمی تواند همه آثار یک فعالیت را نمایان سازد و به شکست بازار منجر می گردد. بهینه اجتماعی مستلزم این است که فایده خالص کل جامعه حداکثر شود، یعنی مجموع فایده ها و هزینه هایی که به دلیل تولید نیروگاه به کل جامعه وارد می شود باید حداکثر شود. به عبارتی هزینه های خارجی که نیروگاه به جامعه وارد می سازد در تحلیل تعیین مقدار تولید باید لحاظ گردد. این نکته که جامعه چه مقدار حاضر است پرداخت نماید که با آثار خارجی منفی مواجه نشود ارزش اقتصادی هوای پاک را نشان می دهد. ارزش گذاری اقتصادی به دو روش مبتنی بر تقاضا و غیرمبتنی بر تقاضا انجام می شود. تقاضا را می توان از دو طریق مورد برآورد قرار داد، اولا از طریق بررسی خواست های اعلام شده افراد برای محیط زیست پاک، ثانیا با مطالعه و تحقیق پیرامون میزان خرید افراد از کالاهای بازاری قیمت گذاری شده ای که برای بهره مندی از محیط زیست پاک مرتبط با آنها ضروری می باشد، می توان مقدار تقاضا را معین نمود. در محاسبه ارزش اقتصادی بهبود راندمان نیروگاه ها از اطلاعات سال 1393 در زمینه تولید برق در نیروگاه های کشور استفاده شده است. نتایج نشان می دهد اگر راندمان نیروگاه ها به طور متوسط یک در صد افزایش پیدا می کرد با توجه به ساختار سوخت در نیروگاه ها و هزینه خارجی معادل 294 میلیون دلار از هزینه های خارجی اجتناب می شد. در این روش شناسی 294 میلیون دلار را ارزش اقتصادی افزایش یک در صد راندمان قلمداد می کنیم. بدیهی است متناسب با هزینه خارجی آلاینده ها و گازهای گلخانه ای عدد مذکور متفاوت خواهد بود