مروری بر فعالیت گیرنده های رشدی VEGFR-1 وVEGFR-2 ریوی و پاسخ های حاد و مزمن آنها به استرس ورزشی

ریه یکی از ارگان هایی است که به جهت دارا بودن شبکه مویرگی و درخت نایژه ای گسترده، بالاترین بیان فاکتورهای رشدی در سلول های آن رخ می دهد. در حالت طبیعی بین بیان فاکتورهای پروآنژیوژنیک و آنتی آنژیوژنیک تعادل فیزیولوژیایی برقرار است که این تعادل تحت استرس های مختلف از جمله رشد، جراحت، بیماری و فعالیت ورزشی به هم می خورد. از جمله مهمترین گیرنده های آنژیوژنیکی ریه  VEGFR-1 و VEGFR-2 هستند که با سیگنالینگ پیام های VEGF، تاثیرات مهمی بر ساختار و عملکرد بافت ریه بر جای می گذارند. تمرین ورزشی از طریق سازوکارهای مختلف می تواند بر بیان یا فعالیت این گیرنده ها اثر گذارد و از این طریق ساختار و عملکرد میتوژنیک بافت ریوی را دچار تغییر نماید. دانش موجود در زمینه پاسخ و سازگاری این گیرنده ها در ریه، به پروتکل های ورزشی مختلف از وضوح کافی برخوردار نیست.