واکاوی مبانی مشروعیت اقتدار نخبگان سنتی روستایی در راهبری توسعه اجتماع محلی (مورد مطالعه: اجتماعات روستایی شهرستان سردشت)

نخبگان سنتی روستایی در مناطق کردنشین از جمله ظرفیت های اجتماع محلی اند که با توجه به دارا بودن دانش بومی و اقتدار در اداره امور، در راهبری اقدامات توسعه ای نظیر بسترسازی، برنامه ریزی، توجیه و متقاعدسازی، کسب موافقت و جلب مشارکت، نقش دارند. در این پژوهش با تاکید بر این تجارب در روستاهای شهرستان سردشت، منشا مشروعیت اقتدار آنها در راهبری اقدامات توسعه ای در پرتو رویکرد نظری اقتدار وبر و توسعه محلی و با تکیه بر روش شناسی کیفی در گردآوری و تحلیل داده ها واکاوی شده است. بر اساس یافته ها، روحانیون به عنوان نخبگان سنتی با داشتن شخصیتی مردم دار و معنوی، از مشروعیت کاریزماتیک برخوردارند. ضمن آنکه پشتوانه دینی، مبنایی برای مشروعیت ارزشی آنها فراهم کرده و باعث شده در طول تاریخ اجتماع محلی، از مرجعیت برخوردار باشند و به عبارتی دیگر مشروعیت سنتی در اقتدار داشته باشند. ریش سفیدان نیز با توجه به سنت تبعیت از بزرگان در اجتماع محلی، مشروعیت سنتی دارند. نتایج بیانگر وجود ترکیبی از مشروعیت نخبگان سنتی است که ریشه در نظام دینی و فرهنگی حاکم بر اجتماع دارد. قانون در اجتماع محلی مبنایی برای مشروعیت محسوب نمی شود. اتکای شوراهای اسلامی و دهیاران در مدیریت جدید توسعه روستایی، به مشروعیت ناشی از سنت های اجتماع محلی می تواند آنها را در راهبری توسعه تقویت کند و به اقتدار آنها در راهبری امور که در وضعیت ضعیفی قرار دارد بینجامد.