تاثیر عوامل «زیست شیمیایی» در سیر صعودی منحنی سن - جرم نوجوانان بزهکار

همزمان با موج جدید پیشرفت های پزشکی در عرصه های مختلف روان شناسی ژنتیک، ژنتیک مولکولی، بیوشیمی، عصب شناسی رفتاری و مانند آن ها، جرم شناسی نظری شاهد احیای مجدد اندیشه های زیست -شناختی بوده است. در این میان، تحلیل منحنی سن – جرم نوجوانان به عنوان یکی از مهیج ترین حوزه های مطالعاتی جرم شناسی، مدتی است مورد توجه زیست شناسان جنایی قرار گرفته است؛ چرا که باور بر این است افزایش ناگهانی رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان، بیش از متغیرهای اجتماعی، ماحصل دگرگونی های فیزیولوژیکی دوران بلوغ می باشد. در این خصوص، هر چند بیشتر تحقیقات صورت گرفته در حوزه عصب شناسی و به طور خاص، نقش «قشر جلوپیشانی مغز» بوده است، اما این امر به معنای نادیده گرفتن تاثیر عوامل زیست شیمیایی در تشدید ناگهانی بزهکاری در میان نوجوانان نمی باشد.
به طور کلی، عوامل زیست شیمیایی موثر در سیر صعودی منحنی سن – جرم نوجوانان، به دو قسم «عوامل درونی» و «عوامل بیرونی» قابل تقسیم اند. تحقیقات جرم شناسی حاکی از آن است که از یک سو، ترشح فزاینده ی هورمون های جنسی در دوران نوجوانی همانند تستوسترون در مردان که با افزایش سطح پرخاشگری مرتبط بوده، و استروژن در زنان که با تشدید رفتارهای ضداجتماعی همبسته می باشد، از مهمترین عوامل درونی موثر در تشدید بزهکاری نوجوانان به حساب آمده؛ و از سوی دیگر، بی میلی نوجوانان در استفاده -ی از «تغذیه مناسب» که باعث ایجاد تغییراتی در شیمی بدن شده، و گرایش آن ها به استعمال «مواد مخدر» و مصرف «مشروبات الکلی» که منجر به تشدید رفتارهای تکانه ای می گردد، از شاخص ترین عوامل بیرونی تاثیرگذار در افزایش رفتارهای بزهکارانه ی نوجوانان پنداشته می شوند.