مقایسه نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلتئوس ماگزیموس و گلتئوس مدیوس به تنسور فاشیالاتا در افراد دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی با افراد سالم در تمرینات منتخب توانبخشی

کمردرد یکی از شایع ترین اختلالات اسکلتی-عضلانی است که شیوع آن در طول دوره زندگی تا 80 درصد گزارش شده است. بنابراین وجود یک ارزیابی دقیق قبل از طراحی برنامه توانبخشی در افراد مبتلا به کمردرد ضروری به نظر می رسد. با توجه به وجود زنجیره حرکتی در بدن انسان، هر گونه مشکل یا نقص عملکردی در یکی از ساختارهای این زنجیره می تواند باعث عملکرد غیرطبیعی در سایر زنجیره ها شود. کینماتیک غیرطبیعی ران و اختلال در عملکرد عضلات ران، با اختلالات مختلف اسکلتی-عضلانی از جمله کمردرد همراه است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر، مقایسه نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در افراد دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی با افراد سالم در تمرینات منتخب توانبخشی بود.
در مطالعه حاضر که به صورت نیمه تجربی انجام شد، 15 آزمودنی مرد سالم و 15 آزمودنی مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی شرکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئوس مدیوس، بخش فوقانی گلتئوس ماگزیموس و تنسور فاشیالاتا در حین اجرای تمرینات منتخب با فرکانس 1000 هرتز ثبت شد و شاخص نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در این تمرینات محاسبه شد. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تی مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد نسبت فعالیت عضلات گلوتئال در تمرینات لانچ، اسکوات، کلام این سایدلیینگ، گام برداشتن به پهلو با مقاومت الاستیکی، پل دوطرفه و یک طرفه در گروه سالم نسبت به گروه کمردرد به طور معناداری بیشتر است (05/0>P).
نسبت فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئال به تنسور فاشیالاتا در افراد سالم و افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی تفاوت دارد. به نظر می رسد می توان انجام تمرینات کلام این سایدلیینگ، گام برداشتن به پهلو با مقاومت الاستیکی، پل دوطرفه و یک طرفه را به این افراد به منظور انجام تمرینات توانبخشی پیشنهاد کرد، ولی انجام لانچ و اسکوات به این افراد پیشنهاد نمی شود.