وجوه و حدود دانش سازه در فرایند طراحی معماری

شناخت دانش سازه یک ضرورت ناگزیر در طول فرایند شکل دادن به فرم نهایی و همچنین ایجاد فضا در معماری است و ادغام سازه های خلاقانه، اقتصادی، و قابل اجرا در فرایند طراحی ساختمان ها همواره از موضوعات ضروری در معماری بوده است. سازه در زمینة معماری، که بخش جدایی ناپذیری از فضای معماری است، تنها با بررسی جنبه های مختلفی از دانش شناخته می شود. مسئلة مهم این است که کدام گونه و چه اندازه از شناخت دانش سازه در انبوه خواسته های طراحی می تواند به کار معمار آید. برخی محققان بر این باورند که سازه را تنها از راه بررسی مفاهیم مکانیکی نمی توان به درستی شناخت، زیرا بسیاری از طرح های معماری با گرایش و تمرکز بر این مفاهیم آغاز نمی شوند؛ بلکه ایده های فضایی آغازگر و مهم ترین بهانة پیکربندی طرح های معماری است. بنا بر این برای طراحی و تحلیل سازه، در یک زمینة معماری، شناخت وجه فضایی آن نیز لازم است. هدف اصلی بررسی این وجوه چندگانه برای شناخت جایگاه معمار در نحوة طراحی سازه در فرایند طراحی معماری است. در این تحقیق در ابتدا، با روش توصیفی تحلیلی به شناخت روابط مختلف بین این وجوه و نحوة اثرگذاری آن ها در شکل گیری فرم نهایی ساختمان در یک فرایند طراحی در قالب نمونه های مطالعاتی پرداخته شده است. در پایان سعی گردیده چگونگی و محدودة اثرگذاری معمار در به کارگیری وجوه سازه در فرایند طراحی تبیین گردد.