مقایسه تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات (NASM) و ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) بر ویژگی های عملکردی و تعادل افراد مبتلا به آسیب مزمن یک طرفه مچ پا

مقدمه و اهداف
مفصل مچ پا به عنوان یکی از آسیب پذیرترین مفاصل بدن شناخته شده است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی مقایسه تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) بر ویژگی های عملکردی و تعادل افراد مبتلا به آسیب مزمن یک طرفه مچ پا بود. 36 دانشجوی تربیت بدنی ورزشکار پسر مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در مطالعه حاضر شرکت داشتند و به صورت تصادفی در سه گروه 12 نفره تمرینات NASM، تمرینات ترکیبی و گروه کنترل قرار گرفتند. قبل، بعد و چهار هفته پس از اتمام تمرینات از همۀ آزمودنی ها جهت بررسی ویژگی های عملکردی و تعادل پویا آزمون به عمل آمد. جهت بررسی ویژگی های عملکردی از آزمون های جهش جانبی، آزمون جهش هشت لاتین، آزمون جهش سه گانه تک پا و پرسش نامه سنجش توانایی پا و مچ پا در فعالیت های روزانه و ورزشی و جهت ارزیابی تعادل پویا، از آزمون تعادلی اصلاح شده ستاره استفاده شد. سپس گروه های تمرین NASM و ترکیبی به مدت هشت هفته تمرینات خود را انجام دادند. نتایج نشان داد که یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی، سبب بهبود ویژگی های متغیرهای وابسته شد و همچنین بعد از گذشت چهار هفته پس از اتمام برنامه تمرینی، در گروه تمرینات NASM، در شاخص های جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ پا و پا، اثر تمرینات در این افراد بر شاخص های مذکور ماندگاری داشت و همچنین در گروه تمرینات ترکیبی در شاخص های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ پا، اثر تمرینات بر شاخص های مذکور ماندگاری دارد. همچنین نتایج نشان داد تمرینات ترکیبی اثر بیشتری بر شاخص توانایی مچ پا و پا، نسبت به تمرینات NASM دارد. انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) سبب بهبود بیشتری نسبت به تمرینات NASM در عملکرد و کنترل پاسچر افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا دارد