مقایسه عوامل خطر داخلی آناتومیک میان ورزشکاران با و بدون سابقه اسپرین خارجی مچ پا

مقدمه و اهداف:
مچ پا شایع ترین ناحیه آسیب دیدگی در ورزش است؛ به طوری که 25 درصد کل آسیب های ورزشی را شامل می شود. ارتباط وقوع آسیب در این مفصل با متغیرهای راستای آناتومیکی اندام تحتانی مشخص شده نیست؛ لذا هدف از مطالعه حاضر مقایسه عوامل خطر داخلی آناتومیک میان ورزشکاران با سابقه اسپرین خارجی مچ پا و ورزشکاران سالم بود. پژوهش حاضر از نوع مطالعات مقطعی بود. بیست و پنج ورزشکار با سابقه آسیب اسپرین خارجی مچ پا و 25 ورزشکار سالم به صورت تصادفی انتخاب شدند و داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. متغیرهای شاخص قوس کف پا، افت ناوی، تیبیاوار، هایپراکستنشن زانو و پیچش درشت نی در نمونه ها اندازه گیری شد. از آزمون های آماری t مستقل و یومن ویتنی در سطح معناداری 05/0 به ترتیب برای مقایسه متغیرهای با توزیع طبیعی و غیرطبیعی بین دو گروه استفاده شد. مقایسه داده های دو گروه با استفاده از آزمون های آماری t مستقل و یومن ویتنی نشان داد بین دو گروه در مقادیر شاخص قوس کف پا (040/0=P) و تیبیاوارا (0001/0=P) تفاوت معناداری وجود دارد؛ در حالی که بین مقادیر متغیرهای افت ناوی، هایپراکستنشن زانو و پیچش درشت نی تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر احتمالا ناهنجاری های آناتومیک اندام تحتانی به عنوان عوامل خطر داخلی می تواند در بروز آسیب های مچ پا دخیل باشد؛ لذا به متخصصین حوزه پیشگیری و بازتوانی آسیب های ورزشی توصیه می شود در پیشگیری و مدیریت عوامل خطر آسیب اسپرین خارجی مچ پا، ناهنجاری های ساختاری مچ پا و ساق پا را مورد بررسی قرار دهند.