زن-بودن-روی-مهر؛ «نشانه شناسی وضعی» تجسم زنانه در شوشان باستان (3500-1000 پیش از میلاد)

این مقاله به بررسی خاستگاه ها و تطور پیکرهای زنانه روی مهرهای استوانه ای دشت شوشان طی هزاره چهارم تا پایان هزاره دوم پیش ازمیلاد می پردازد. پیکرهای زنانه روی مهرهای استوانه ای، مطابق با بافت ها و وضعیت های باستان شناختی خود به مثابه متغیر مستقل مورد توجه قرار گرفته و کیفیات آن ها به عنوان متغیر وابسته در نسبت با آن ها به آزمون گذاشته شده است. با فرض بر نسبت متقابل وجودی میان وضعیت های باستان شناختی و حالات پیکرهای زنانه، پیشنهاد شده که با دگردیسی اولی، دومی نیز به شکلی فعالانه دست خوش دگرگونی می شود. برای کشف معانی گرفتار در پیکرهای زنانه روی مهرهای استوانه ای شوشان باستان، نشانه شناسی وضعی بکار رفته است. برهمین اساس، پیکرهای زنانه روی مهرها و اثر مهرهای استوانه ای در زمینه بافت های زمانی-مکانی خود طبقه بندی و توصیف شده اند. گروه های عمده عبارت اند از: زنانه الف، زنانه ب، صحنه های صناعی، صحنه های جمعی و صحنه های آیینی. این مقاله بر طبقه بندی توصیفی-تحلیلی داده ها مطابق با شاخصه های شمایل نگاشتی آن ها می پردازد که بر بررسی نظری شواهد باستان شناختی مرتبط استوار است. نتایج نشان می دهد که زن-بودن-روی-مهرهای استوانه ای پدیده ای پویا بوده و بر وضعیت یافتگی تاریخی-باستان شناختی خود اتکاء داشته است.