الگوی ساختاری سبک های والدگری، طرحواره های ناسازگار اولیه و خودشیفتگی نوجوانان

هدف پژوهش تعیین الگوی ساختاری سبک های والدگری، طرحواره های ناسازگار اولیه و خودشیفتگی در نوجوانان پسر بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری تمام نوجوانان پسر 13 تا 18 سال منطقه 16 شهر تهران در فصل پاییز و زمستان سال 1395 به تعداد 167459 نفر بود. حجم نمونه به پیشنهاد گاداگنولی و ولیسر (1998) در پژوهشهای الگویابی 300 نفر تعیین شد. بنابراین از میان جامعه یادشده به روش نمونه برداری هدف مند از فرهنگسرای بهمن، مجتمع فرهنگی هنری فجر و مجتمع ورزشی بهمن 300 نوجوان همراه با مادران شان انتخاب شدند و مادران به پرسشنامه سبک های والدگری بامریند (1991) و نوجوانان به نسخه کوتاه پرسشنامه طرحواره یانگ، 1988 و صفت های شخصیت خودشیفته آمز، رز و اندرسون (2006) پاسخ دادند. پس از حذف 5 پرسشنامه مخدوش و 5 داده پرت، بقیه داده ها با استفاده از روش الگویابی معادله ها تحلیل شد. نتایج نشان داد که طرحواره های ناسازگار اولیه رابطه بین سبک های والدگری مقتدرانه و صفت های شخصیت خودشیفته را به صورت منفی (319/0- =β، 001/0 =P) و رابطه بین سبک های والدگری مستبدانه و صفت های شخصیت خودشیفته را به صورت مثبت (153/0 =β، 02/0 =P) میانجی گری می کند. نظام تربیتی خانواده و به تعبیر دیگر شیوه های فرزندپروری والدین، یکی از عوامل مهم در شکل گیری شخصیت فرد و شکل گیری سازه های شناختی از جمله طرحواره های ناسازگار اولیه است. بر اساس این نتایج اهمیت و ضرورت آموزش فرزندپروری مثبت به والدین به ویژه مادران در سنین کودکی فرزندان شان بیش از پیش برجسته میشود.