اثر مواجهه جنینی با سدیم کروموگلیکات روی فعالیت های شبه صرعی در نوزاد موش صحرایی

امروزه صرع یکی از شایع ترین اختلالات عصبی جهان است. مست سل ها منبع اصلی هیستامین مغزی بوده و هیستامین موجود در آن ها نقش مهمی را در تعدیل تشنج ایفا می کند. سدیم کروموگلیکات جزء داروهای تثبیت کننده مست سل ها و به عنوان خط اول درمان در بیماری های آسم و ماستوسیتوز پیشنهاد شده است.

هدف از این مطالعه ارزیابی اثر قرار گرفتن در معرض سدیم کروموگلیکات در دوره حساس بارداری بر استعداد بروز تشنج در فرزندان است.

در این مطالعه 12 سر موش صحرایی ماده به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند (n=4) که شامل: دو گروه پیش درمانی که دوزهای مختلف mg/kg 25 و 50 سدیم کروموگلیکات را بصورت داخل صفاقی و در طول هفته آخر آبستی دریافت کردند و گروه شاهد که با حجم برابر (ml 0. 5) بافر فسفات سالین دریافت کرد. در روز 12 پس از زایمان، 8 نوزاد از میان فرزندان هر گروه انتخاب شدند. نوزادان پس از بیهوشی به دستگاه استریوتاکسی منتقل شده و میکرو الکترودها از طریق جراحی بر روی قشر مغز قرار گرفتند. پس از ریکاوری نوزادان، فعالیت های شبه صرعی ناشی از پنتیلن تترازول بررسی شد.

داده های الکتروگرافیک گروه سدیم کروموگلیکات نشان دهنده کاهش در زمان تاخیر تشنج (زمان تزریق تا بروز اولین فعالیت تشنجی) و افزایش فرکانس/ دامنه اسپایک های تشنجی در مقایسه با گروه شاهد بود (0. 05>p). همچنین بررسی فایل های ویدیویی نشان دهنده همسو بودن داده های رفتاری با وقایع الکتروگرافیک بود.
نتیجه گیری نهایی: نتایج به دست آمده حاکی از افزایش استعداد بروز تشنج در نوزادانی است که در دوره جنینی با سدیم کروموگلیکات مواجهه داشته اند.