«انسان» و «جهان» به مثابه فلسفه آفرینش از دیدگاه فارابی و طباطبایی

یکی از موضوعاتی که بسیار به آن توجه شده، فلسفه آفرینش به معنای علت وجودی و اصلی آفرینش عالم است. این مقاله فلسفه آفرینش را از دیدگاه فلسفی می کاود. برای دست یابی به این هدف، نگرش دو تن از فیلسوفان برجسته، طباطبایی و فارابی، به دقت بررسی و تبیین می شود. فلسفه آفرینش در این مقاله با توجه به «انسان» و «جهان» بررسی می شود و موضوعاتی همچون فعل خداوند در خلق عالم، واجب الوجود به عنوان غایت آفرینش، سعادت غایی انسان، رابطه سعادت انسان و فلسفه آفرینش، و غایت جهان مادی را در بر می گیرد. در نهایت، ضمن مقایسه نگاه دقیق این دو فیلسوف، اشتراکات و اختلافات آنها را نشان می دهیم. سازمان واره دیدگاه های فارابی به عنوان فیلسوفی مشایی و نهادسازی طباطبایی در فلسفه صدرایی در موضوع فلسفه آفرینش دور از انتظار نیست. کمااینکه نظر این دو فیلسوف، بدون در نظر گرفتن اختلاف در روش و خط سیر مباحث، به یکدیگر نزدیک است و نتیجه یکسانی دارد.