حیث وجودشناسانۀ ابژکتیویته از منظر گادامر

ابژکتیویته به عنوان ایده آل علوم - به خصوص علوم انسانی - مورد نقد گادامر است چون تجربه ای از خودبیگانه در انسان شکل داده و سبب انسداد وجودشناسانه می شود. این ایده آل ناشی از تفوق نقد عقل محض کانت بر علم جدید و همچنین غفلت سنت فلسفۀ غربی از زبان است. هر چند دیلتای تلاش کرد با استفاده از سنت زبانی و هرمنوتیکی جایگاهی مختص علوم انسانی فراهم آورد، اما، به دلیل بنیان دکارتی اش و نیز تلقی ابزارگرایانه اش از زبان و آگاهی تاریخی، دچار سوبژکتیویسم شده و علوم انسانی را همچون حکم زیباشناسانۀ کانتی، عاری از حقیقت موضوع کرد. گادامر با بازخوانی تجربۀ هنری و تجربۀ تاریخی در کانت و دیلتای و همچنین استفاده از فلسفۀ هایدگر و هگل،به همراه توجۀ انتولوژیک به زبان، تجربۀ هرمنوتیکی را سامان داد تا ایده آل آن، نه فرایند ابژکتیوسازی، بلکه ظهور خود موضوع در زبان باشد و این همان زاخلیخکایت (Sachlichkeit) بوده که آشکارگی موضوعیت موضوع یا شیئیت شیء است.