سیاست شهرسازی سلوکیان در سرزمین های مفتوحه

سلوکیان که پس از مرگ اسکندر در متصرفات شرقی امپراتوری وی به قدرت رسیدند، برای اداره ی این قلمرو پهناور، نیاز به عناصری داشتند که بتوانند در مواقع ضروری بر آن ها تکیه کنند. پادشاهان این سلسله برای تحقق این هدف، شهرهایی را در سراسر سرزمین های مفتوحه، از جمله ایران، بین النهرین و سوریه احداث یا تجدیدبنا نمودند. احداث این شهرها تغییرات عمده ای را در ساختار اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی مردمان آن نواحی به وجود آورد. این شهرها متناسب با فرهنگ یونانی ساخته شدند و حضور بازرگانان و سپاهیان یونانی و مقدونی موجب شد تا تفاوت عمده ای با شهرهای گذشته داشته باشند. هدف این تحقیق پاسخ به این پرسش ها است که سیاست شهرسازی سلوکیان در سرزمین های مفتوحه تابع چه عواملی بوده است و از سوی دیگر این سیاست چه تاثیری بر زندگی مردم ساکن در سرزمین های مزبور داشت؟ دلیل اصلی ساخت شهرهای جدید توسط دولت سلوکی چه چیزی بوده است؟ با بررسی این سیاست به نظر می رسد با احداث شهرهای جدید مردم این شهرها تحت تاثیر اهداف دولت سلوکی قرار می گرفتند. این پژوهش به روش کتابخانه ای و برمبنای متون مرجع، منابع تاریخی و تحقیقات صورت گرفته در این زمینه و نیز با تحلیل مطالب به روش علمی و استدلال منطقی مباحث متناقض مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که هر چند سلوکیان با هدف سلطه ی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و اشاعه ی هلنیسم اقدام به شهرسازی در سرزمین های مفتوحه نمودند، اما در درازمدت به جز در مواردی اندک به این هدف نرسیدند و می توان اذعان داشت که فرجام آن برای سلوکیان موفقیتی در پی نداشت. مردم این شهرها هرگز نتوانستند حال و هوای شرقی خود را فراموش کنند و با مقاومت در همه ی ابعاد و هم چنین میل و علاقه ی آنان به فرهنگ بومی و تجربیات نیاکانشان، بعداز گذشت سال ها به حالت اول خود برگشتند.